Dit is één van de mooiste routes als je van passen houdt. Start in het zwarte woud en dan binnendoor via Zwitserland naar de Dolomieten in een week. Voor de kilometervreter.
- Reisduur : 7 dagen
- Vertrek: 14 augustus 2010
- Aankomst 20 augustus 2010
- Afstand: ~2.950 km
- Hoogste punt: 2758m
- Aantal Personen : 5
- Reisorganisatie: Geen
Dag 1
Bepakt en bezakt vol goede moed vertrokken om aan de eerste saaie snelwegkilometers te beginnen. Geen hotel geboekt, maar wel met pinpas vertrokken rond een uur of acht.
Zo’n 450 kilometer snelweg tot aan Baden - Baden. Daarna door het zwarte woud naar de eerste rustplaats in Freundenstatt.
Na wat zoeken en rondvragen een betaalbaar hotelletje in het centrum gevonden: Hotel Gasthaus Zur Traube. Zeker niet Luxe maar wel schoon.
Eerst maar een paar biertjes om bij te komen. We konden mee-eten in het Hotel. Prima maaltijd en een goede vulling voor ’s Avonds. Na een paar biertjes het bed opgezocht
Dag 2
’s morgens nog ietwat suf richting Zwitserland vertrokken, wetend dat we over een paar dagen pas weer snelweg tegenkomen.
Het weer valt een beetje tegen, maar dat kan verderop natuurlijk nog opklaren. Het zwarte woud is een stuk minder regenachtig dan een paar jaar geleden en nog steeds erg mooi. Dit maal blijven we niet hangen, maar gaan de grens over bij Koblenz. Gelukkig geen controle zodat we snel een cafeetje kunnen zoeken voor een eerste bak koffie.
Daar komen we nog andere Nederlanders met een oude camper tegen, die ons waarschuwen voor de strenge controles, wat later voor één van ons werkelijkheid zal blijken. Helaas klaart het niet echt op, onze regenpakken doen het goed, maar het komt met bakken uit de lucht. Geen tijd en zin om foto’s te maken, maar zin in het hotel in Andermatt. Onderweg gaan we na verloop van tijd de eerste passen op, rustig aan, het is even wennen en het zicht is beroerd. Op de Steingletscher (2250m) sneeuwt het zelfs!
Rustig aan gaan we naar beneden en stoppen zo nu en dan om onze handen te warmen aan het blok. Rustig rijden moet wel, want de sneeuw maakt de weg erg glad en dat in Augustus. Een stukje verder voel ik mijn onderbroek nat worden, mijn regenpak blijkt gescheurd.
Eenmaal aangekomen in Andermatt zoeken we ons Hotel op, hier zijn we al eerder geweest en daarom weten we dat we de motor binnen kunnen stallen.
Drijfnat komen we bij de receptie van Gasthaus Bonetti. We hadden geen minuut later moeten komen want de receptie ging sluiten, gelukkig zijn er nog twee ruime kamers met warme douches.
Dag 3
Het weer lijkt beter dan gisteren, in elk geval is het droog, maar nog wel koud(wat wil je op ruim 1400 meter. Vandaag gaan we naar Italië waar het beter weer zal zijn. Maar eerst staat ons nog een schitterende rit te wachten:
Dit is ongeveer de mooiste rit die ik op een dag heb gereden. Als je denkt dat het niet beter kan, komt er weer een schitterende pas naar voren. Helaas is het nog erg bewolkt in Zwitserland. De beroemde weg van Davos naar Stelvio wordt ook gereden. Woorden schieten te kort.
Tevens genoeg bochten te vinden. Voordat we de Stelvio pas op kunnen worden we gedwongen om een kilometer onverhard te rijden. Niet iedereen is daar blij mee, een CBR is daar toch niet voor gemaakt.. Gelukkig gaat alles goed en is de beloning groot. Wat een weg en wat een bochten. Geen wonder dat dit een trekpleister is voor motorrijders.
Halverwege denken we dat we er al zijn, maar dan moeten we nog een stuk. De top ziet er besneeuwd uit. Het zal toch niet dat…
>Ja hoor het sneeuwt aan de top!
Snel naar binnen om op te warmen bij de open haard met een bak koffie. Niet gedacht dit mee te maken in Augustus!
De afdaling verloopt soepel, al moet ik eerst even wat sneeuw van mijn spiegels vegen. Al gauw blijkt dat het beter weer wordt. Waarschijnlijk bleef alle bewolking hangen op de Stelvio. Inmiddels heb ik geen regenpak meer, dus een beetje zon kan geen kwaad. Voor de pas zijn we de grens al gepasseerd en ook hier hadden we geen controle gelukkig.
Het landschap begint steeds Italiaanser te worden naarmate we verder dalen. We hebben besloten om langzamerhand naar Merano te rijden, omdat daar waarschijnlijk wel wat te doen is. Maar eerst nog mooie kilometers in het inmiddels warme Italië. De rijstijl wordt ook steeds Italiaanser. Links en rechts schieten mensen je voorbij. Sommigen van mijn reisgenoten leren zich deze rijstijl snel eigen te maken, waardoor ze na verloop van tijd even kunnen pauzeren terwijl de rest nog achteraan rijdt. Merano blijkt groter dan we dachten en is echt een leuk Noord-Italiaans plaatsje. We parkeren de motoren en gaan te voet op onderzoek uit. Alweer hebben we de eerste keer beet, plek voor de motoren en een bed.
Het hotel is oud en kraakt, net als de eigenaar, die ook nog piept omdat de motoren niet dicht genoeg op elkaar staan. De kamers zijn ruim maar hebben geen airco. Wel het slechtste hotel van deze reis, maar daar is de prijs ook naar. We besluiten een pizza te gaan eten en een paar bieren te bestellen. Na het eten lopen we nog even door het dorpje. We zijn allemaal stuk maar voldaan en gaan vroeg naar bed.
Dag 4
De volgende morgen verzamelen wij ons weer rond een uur of acht bij het ontbijt. De piepende eigenaar lijkt minder humeurig, waarschijnlijk omdat we nog moeten betalen. Het ontbijt valt tegen, maar vult gelukkig wel. Intussen zetten we route uit naar de Dolomieten. Kriskras naar het zuidelijkste puntje van deze reis over binnenwegen. Merano uitkomen blijkt nog lastig omdat de GPS niet wakker is. Gelukkig komen we langs een tankstation om de sap voor de motor weer te vullen.
Hoe zuidelijker hoe warmer, wat een verschil met de dag ervoor! Het eerste stuk is nog redelijk vlak, maar later worden we getrakteerd om een paar hele mooie wegen. We komen daar weer een paar Nederlanders tegen met een camper, die later nog bijna vast komt te zitten op de smalle wegen. In Nederland noemen ze dit formaat fietspaden! Inhalen is er niet bij dus stoppen we weer even.
We besluiten om noordoostelijk richting Falcade te rijden zodat we de volgende dag nog een stuk van de Sella-ronde kunnen doen.
We vinden in Falcade een Motor-Hotel met een eigenaar die meteen begint te onderhanden. We hebben een kamer met ontbijt en diner voor 45 euro! De kamers zijn ok, maar de maaltijd is een beetje vreemd, maar niet lekker, gelukkig hebben ze wel goed bier.
Na een wandeling besluiten we nog even een afzakkertje te halen bij een bar. Daarna vertrekken we weer richting hotel om daar nog een laatste biertje te halen. Daar hebben ze één of andere entertainment-avond voor de Poolse hotelgasten met karaoke of iets dergelijks, vreselijk!
Dag 5
Na afgerekend te hebben halen we de motoren uit de parkeergarage en vertrekken we richting Sella-Ronde.
Het is mooi weer en al vroeg warm. Vandaag gaan we de meest beroemde passen van de Dolomieten bezoeken. Helaas is dat alweer op de terugweg. Vandaag zien we wel waar we uitkomen, al moeten we wel een stuk noordelijker om de geplande aankomstdatum te kunnen halen.
Wederom vertrouwen wij op onze Becker, die heeft ons al heel wat mooie wegen laten zien. De hele Sella-ronde wordt lastig, maar een gedeelte kunnen we wel doen.
De omgeving is prachtig en we passeren heel veel passen, zoals de Passo Valles en de Passo di Giau.
Dit is het bekendste gedeelte van de Dolomieten en schitterend, maar wat een drukte. Er staan zelfs flitsers op de bergpassen die opgaand verkeer flitsen, waarschijnlijk speciaal voor motorrijders. Het uitzicht is overal adembenemend, maar het is opletten want het is erg druk, veel files.
We vervolgen de SP24 naar de Passo di Valparaola op 2.200 meter. Hier begint de drukte wat af te nemen. Via Corvara rijden we richting Arraba om vervolgens de Passo Pordoi te rijden. Tijdens een bak koffie besluiten we richting Solden te gaan, omdat we verwachten daar een mooi hotel te kunnen vinden en omdat we zeker nog niet genoeg passen hebben gereden (dat hebben we namelijk nooit).
Om even wat op te schieten pakken we een stuk autoweg richting Brenner, om daarvoor weer van de snelweg af te gaan.
Wat ons wacht is één van de meest bijzondere passen van deze vakantie: de Jauffenpass en de St Leonard Pass met een hoogte van 2410 meter.
Het is er zo mistig dat we letterlijk bijna geen hand voor ogen zien, ook omdat we de vangrail niet meer in beeld hebben.
Gelukkig rijdt er een auto voor ons met zijn mistachterlicht aan. Als we het hoogste punt voorbij zijn, dan volgt ons een schitterende beloning. Een fantastische weg recht naar beneden, sommigen van ons gooien het gas er even lekker op.
Eenmaal beneden komen we aan in Solden. Weer een fantastische dag rijker. We vinden een heel luxe hotel voor weinig en een aantal gaan nog even lekker opwarmen in de sauna. Zelf schuif ik aan de bar en maak een praatje met de barkeeper. ’s Avonds eten we een hapje in een pizzeria en worden geholpen door een Nederlander. Daarna maken we het laat in een Motor-café, wetend dat morgen de bergpassen ‘op’ zijn voor deze vakantie.
Dag 6
Voor een aantal van ons is het lastig wakker worden. Het avondje doorzakken is voor hen wel merkbaar. Een goed ontbijt gaat er wel in.
We rekenen af en starten de motoren, de één wat makkelijker dan de ander, maar we zijn onderweg. Vandaag moeten we een hoop snelweg rijden om een eind richting Nederland te komen, niemand heeft er zin in, maar het moet nou eenmaal. Voordat het zover is rijden we binnendoor naar de Duitse grens, begint de dag toch nog goed. Eenmaal op de snelweg houden we het gas er filnk op, de kilometers vliegen voorbij. Na 700 km zijn we erg moe en besluiten in Darmstatt te zoeken naar een hotel. Die vinden we in het centrum en mogen de motoren in de parkeergarage neerzetten.
Eenmaal opgefrist duiken we de stad in voor een maaltijd. We schuiven aan op een terras vol met Duitsers, het lijkt wel een beetje op een Bierstube. Uiteindelijk eindigen we in en cocktailbar om te proosten op de mooie rit.
De volgende dag vertrekken we huiswaarts:
Dag 7:
De terugreis verloopt spoedig en eind van de middag komen we weer thuis. Weer een reis die we nooit zullen vergeten. Wat was het weer mooi!