Route Des Grandes Alpes

Een route die je als motorrijder gereden moet hebben. Een onnoemelijke hoeveelheid bochten, schitterende uitzichten, grote hoogtes en mooie wegen.

• Reisduur : 8 dagen_
  
• Vertrek: 6 juli 2012
  
• Aankomst14 juli 2012
  
• Afstand: ~3400 km
  
• Hoogste punt: 2810m
  
• Aantal Personen : 6
  
• Reisorganisatie: Geen
  
• Cols: ~25

Route Des Grandes Alpes, alleen de naam al! Die moesten we natuurlijk rijden. Vorig jaar hebben we een schitterende reis door Schotland en Ierland gemaakt, maar daar mis je toch de bergpassen. De afstand is in een ruime week te doen, maar dan moet je iedere dag wel veel rijden. Laat dat nou het doel zijn van de motovakantie! Geïnspireerd door oorlogsverhalen over de streek hebben we deze route gereden. Lees hieronder het verslag van onze belevenissen:

Dag 1

6 Juli vertrekken we rond een uur of elf richting Eijsden, waar we een hotel hebben geboekt (bah, vies woord). We wachten daar op onze laatste medereiziger die die dag nog moet werken. In Nederweert maken we een korte stop bij Yesterdays, waar we onze ogen uitkijken. Midden op een industrieterrein is ontpopt zich een waar motormuseum vol schitterende vooroorlogse exemplaren. Voor een collega komen we even kijken naar een schitterende Rover motor die daar staat. Ruim een uur staan we te praten over de hobby (en werk) van de eigenaar. We moeten weer verder naar onder de pannen in Eijsen, waar het hotel op ons wacht. Daar aangekomen ontdoen wij ons van de warme pakken en gaan aan het bier.

Dag 2

Op de website van het hotel staat vanaf 7:00 ontbijt. Dat klopt, maar doordeweeks! in het weekend is het om half negen, gezien de rit die we vandaag moeten maken komt dat niet zo goed uit. Na flink onderhandelen komen we tot een ontbijt om 8:00. Spullen vast op de motor gedaan en in vol ornaat (zonder helm) het gekookte eitje naar binnen werken. Eenmaal op de motor navigeren we naar het begin van de Route Des Grandes Alpes, SLIK! ruim 700 km? Nou ja, het is tenslotte snel-weg. We rijden meteen de grens over richting Luik en dan de Route de Soleil op richting Metz en dan Nancy. We hebben best veel file en het schiet voor geen meter op. Zelfs de navigaties zijn het onderling niet eens, de afstanden schelen bijna 300 km! We besluiten dat de kortste afstand de beste Navigatie is en zetten onze reis door richting Geneve. De korte route leidt ons dwars door het centrum van Geneve waar de brandweer een demonstratie geeft in het meer van Geneve. Een enorme fontein spuit omhoog. De Tiger van onze reisgenoot moet gedacht hebben dat kan ik ook en begint spontaan koelvloeistof te spuiten. >De Tiger van onze reisgenoot moet gedacht hebben dat kan ik ook en begint spontaan koelvloeistof te spuiten.

Dan maar even wachten en onze Spa doneren aan de Triumph.

Intussen hebben we er al 700 kilometer op zitten en we hebben het warm en we zijn moe. Op zoek naar een hotel dus. We hadden ons voorgenomen in Thonon Les Bains een hotel te nemen, maar daar blijkt alles vol. Eén van ons wijst nog naar Hotel the Police in de verwachting dat daar nog een kamertje vrij is, we hebben hem overtuigd dat de overnachting gratis is, maar dat je eerst wat moet doen om er te mogen slapen.

Dan maar beginnen aan de route en onderweg zoeken naar een hotel. Uiteindelijk komen we om 21:30 voorbij Morzine uit bij een Bed & Breakfast. Hier is gelukkig nog plaats en hij wil ons ook wel even wegbrengen naar het dorp om een pizza te eten. Het lijkt wel een Britse kolonie, want de helft is hier Brits. Dit ski-oord schijnt populair te zijn bij de Britten.  Moe en voldaan gaan we slapen, na 762 km zijn we best moe.

Dag 3

We kunnen het niet geloven de route kan beginnen! Maar het regent. We laten ons niet uit het veld slaan en na een heerlijk ontbijt vertrekken we met onze rubberen pakken aan. Al gauw blijkt het op te klaren en we genieten van de omgeving. De ene bocht na de andere biedt zich aan. We hebben besloten om drie dagen uit te trekken voor de route dus kunnen we rustig aan doen. De eerste col is de col des Getz. met zijn 1170 meter niet erg indrukwekkend, maar de eerste is een feit.

De volgden de col is de Col de La Combière, die is alweer wat hoger. We dalen weer wat richting Col des Aravis, naar ruim 1400 meter.Het is wel weer even wennen die haarspeldbochten, zo langzamerhand krijgen de meesten het wel weer onder de knie. Het is helaas nog erg koud, helemaal bovenaan de colletjes. op naar serieuze hoogtes: na de Col des Saisies (1650m) en de Col de Roselend (1968m) komen we bijna uit op 2770m meter op de Col de l’ Iseran, totdat de Tiger weer besluit over te geven: diagnose hoogteziekte zegt de dokter onder ons, de garagehouder denkt aan de thermostaat. De dokter ziet niet dat we gestopt zijn en rijdt vrolijk door. Na het bijvullen van de koelvloeistof rustig aan naar boven, de dokter loopt uit.

De eeuwige sneeuw doet toch wat met je, zeker op de motor. Al hebben we niets te klagen want er zijn hier ook meer dan genoeg wielrenners, die hebben er heel wat meer moeite mee dan onze motoren. Na de afdaling is het alweer 19:00 geweest en we vinden al snel de dokter én een echt Frans hotel in Lanslebourg Mont Cenis voor een paar centen. Het stelt ook niet veel voor, maar we hebben een bed en ze hebben lekkere Hamburgers. Onder het eten besluiten we dat we eerst maar een garage moeten zoeken, want met de colletjes die nog gaan komen gaat hij het niet redden.

Dag 4

De tweede etappe van de Route gaat beginnen. Na een redelijk ontbijtje zijn we klaar om in (mooi weer) te vertrekken. We halen de motoren uit de stalling en vertrekken weer over de beroemde D902 waar we een garage vinden waar we gebruik mogen maken van het gereedschap. Plan: thermostaat opzoeken en daar achterlaten. Makkelijker gezegd dan gedaan, om half twaalf kunnen we veer verder via de Col de la Croix de Fer (2068m), Col du Télégraphe (1566) komen we bij weer zo’n topper uit: de Col du Galibier (2645m). Laverend tussen de fietsers komen we boven. Een fransman strooit as uit op de top, van zijn vrouw die is verongelukt tijdens de afdaling. Dat maakt diepe indruk op ons allemaal en we rijden dan ook als een oude krant naar beneden. Het uitzicht is voortreffelijk, maar begrijp waarom hier zoveel ongelukken gebeuren. Gelukkig is de Triumph, met inmiddels de bijnaam ‘waterfiets’, niet meer misselijk geworden. Via Col du Lautaret (2057m) en Briancon gaan we naar Col du l’Izuard (2360m), dat lijkt wel een maanlandschap zo ruig. Erg mooi. Je kunt zien dat we alweer een stuk zuidelijker zitten.

De tijd vliegt op zo’n trip, want het is na de afdaling alweer half zes geweest. Via Arvieux komen we uit in Guillestre waar we, na wat afdingen, in kunnen checken in het hotel le Chalet Alpine. Weer oude zooi, maar het heeft wel uitstraling. Guillestre blijkt een leuk plaatsje waar we lekker kunnen tafelen. s’Avonds bekijken we de route weer voor de volgende dag. Vandaag hebben we door de waterfiets slechts 184 km gereden, morgen moeten het er wat meer worden. We vragen ons af waar we gaan uitkomen..

Dag 5

De laatste etappe van de Grandes Alpes, en wat later blijkt ook een van de mooiste. Gisteren hebben we besloten om niet via Valberg maar via Merchantour naar Tinée te gaan omdat daar de hoogste doorgaande pas van Europa te vinden is. De eerste pas is de Col de Vars(2108m), waarna de weg zich afsplitst bij Jausiers. We rijden door richting Col de la Bonette(2802m), de hoogste doorgaande weg in Europa. De route ernaartoe doet verbijsteren, maar de top zelf is ongelooflijk mooi. Je kun echt de hoogte voelen!

Na de drukte op de top te zijn ontlopen kunnen we een stukje onverhard niet weerstaan. Door kuilen en grind ploeteren we ons nog wat onhandig richting st Dalmas le Savage. Onderweg komen we nota bene een Fiat Panda tegen, daar gaat je trots… Vergezeld door een Duitser op een GS gaan we verder naar de rest. We eten een broodje en rijden verder richting Middellandse Zee. Daar zijn we nog niet, want er blijkt een weg afgesloten te zijn. Even navigeren naar en voilà zou je denken, maar nee we komen al snel uit bij een onbegaanbare wandelroute. Door de hitte en frustratie gaan sommigen lichtelijk koken, maar we vinden al snel de juiste (overigens erg mooie) detour. Na een stuk of 3 collen worden de hoogtes minder, logisch, we gaan steeds verder richting Middellandse zee. Eén col is me wel bijgebleven: de Col de Turini (1604m). Deze col is niet te vergelijken met de andere cols. De bochten zijn zo scherp en kort op elkaar dat je bijna moet steken om erdoor te komen. Voordat we de col oprijden zien we nog 3 Lambourgini’s de col opdraaien, lijkt me leuk om mee te maken, maar niets is leuker dan met de motor. We rijden na deze col met een smile van oor tot oor maar enigszins oververhit door richting Menton. De planning is een hotel te vinden in Sospel, maar dat valt tegen, omdat het richting Middellandse zee vermoedelijk steeds duurder wordt gaan we in Noordoostelijke richting, waar we langs de Route d’algara een schitterend Hotel met zwembad vinden: Walhalla!

Na een aantal verkoelende Pilseners en een voortreffelijke maaltijd wordt er gekeken naar de terugweg. Twee van ons willen graag nog een stukje over de grenskamroute met de Allroads, Tja, nu we er toch zijn.. Een aantal vinden het niet erg om een morgen te rusten, dus probleem opgelost. Deze dag kende één van de mooiste kilometers ooit: 253 stuks. Vol spanning voor de volgende dag pak ik laat mijn slaap

Dag 6

Met z’n tweeën rijden we al vroeg richting Italiaanse grens door de Tunnel onder de Col de Tende door, om vervolgens direct na de tunnel in Italië weer omhoog te rijden. De motor voelt vertrouwd en heeft er zin in. Als snel komen we boven bij een splitsing. Hoe moeten we rijden? De stafkaarten van Michelin komen goed van pas en we rijden direct over het gravel richting de Col. Boven staan een aantal oude grensposten, langs deze Grenzkammroute staat het er het vol mee, allemaal overblijfselen uit de tweede Wereldoorlog. Wij rijden maar een klein stukje omdat de rest moet wachten, maar de Colli di Tende kun je gewoonweg niet overslaan. Het grind is best grof maar met een beetje gas erop en op de stepjes is het prima te doen. Na een kwartiertje komen we al bij de Col de Tende, als je naar beneden kijkt duizelt het bochten! De 42 haarspeldbochten zijn deels onverhard en deels geasfalteerd en heel dicht op elkaar, soms voelt het alsof je moet steken. Eenmaal beneden blijkt dat het net negen uur is geweest, vroeger dan verwacht gaan we terug om de rest op te halen, maar wat een ervaring

De andere motorrijders zitten nog te relaxen als we willen gaan. Een klein uurtje later verlaten we het hotel om aan de terugweg te beginnen. Weer die Flintstone tunnel door! Daarna bestellen we een broodje bij een schitterende serveerster, je kunt zien dat we in Italië zijn, die dag kan niet meer kapot! Dachten we….Een van de motoren start niet meer, diagnose: accu of dynamo dood. We zijn niet voor niets lid van de ANWB, dus bellen we. Na anderhalf uur worden we opgepikt door een Italiaan die geen woord Duits, Frans of Engels spreekt. Hij gebaart een teken wat wordt geassocieerd met de dood, geen goed teken. >Hij gebaart een teken wat wordt geassocieerd met de dood, geen goed teken.

Hij brengt de motor naar zijn bedrijf waar hij gebaart dat we moeten bellen.Tja daar schieten we niks mee op! De ANWB laat ons wachten en wachten. Even lijkt het erop dat de motor gerepareerd kan worden, maar nee, het wordt een leen-auto. Auto? we zijn op motorvakantie: O ja, niet over nagedacht. momentje (weer 2 uur wachten) Nee, we vliegen u terug, overmorgen…De hele dag verklooid door de bureaucratie van de ANWB: erg jammer. De patiënt gaat terug naar Nederland met de trein en de dokter vliegt zelf terug. Erg vervelend, maar het mooiste heeft hij tenminste gereden.

We nemen afscheid bij zijn hotel in Cuneo en proberen de dag nog enigszins goed te maken. Al toerend door Piedmonte valt ons op dat het landschap er verschilt met de andere kant van de grens. Toch doet het erg Italiaans aan. Langs Busca rijden we door langs Lago di Castello naar Pontechianale: een echt bergdorpje waar niet alles te koop stond, zoals bij zowat alle dorpen waar we eerst langs reden. Om half tien begin je toch wel zin te hebben aan wat eten en een douche. gelukkig vinden we een leuk hotel en kunnen we mee-eten: wat een dag! Desalniettemin toch nog ruim 200m kilometer gereden.

Dag 7

Omdat we bij schemering aan kwamen maken we s ’morgens nog wat foto’s en ontbijten we met voorverpakte plastic broodjes en cakejes want de bakker zal ook wel te koop staan. Met een rantsoen in de topkoffer rijden we weer richting Franse grens. Wat een schitterend landschap! De Colle Del Agnello scheidt de Franse met de Italiaanse grens: koud! maar wel eeuwige sneeuw waar we even wat foto’s maken.

Ook de afdaling is schitterend. Veel bergmarmotten proberen net als Lemmings zelfmoord te plegen door je voor je wiel te werpen, maar ook dat went.Via Briancon gaan we naar Susa, waar we langs een stuwmeer rijden. Wat een schitterend landschap, je zou er bijna gaan wonen.

Verderop rijden we een stuk van de Route Grandes Alpes voor de tweede keer, gewoon omdat er niet veel alternatieven zijn, maar vooral omdat het geen straf is. Weer die vervelende Col d’Izuard en langs Val d’Isere! Het leuke is dat je nu de andere kant op rijdt, waardoor de uitzichten totaal anders zijn dan de heenweg. Langs de kleine St Bernardpas rijden we Italie weer binnen. Via La Thuile eindigen we, na 320 km, de dag in het schitterende Aosta.

Dag ⁸⁄₉

Na een voortreffelijk ontbijt in het hotel zijn we ons bewust dat we kilometers moeten maken, want we zijn nog steeds in Italië! De SS27 leidt ons de grens over bij over de Grand Bernard pas. Hier kopen we nog wat foute souvenirs en rijden we richting Zwitserse Autobahn. Maar zo’n sticker kopen en opschieten maar! Dit is altijd het slechtste gedeelte van de trip. Wetend dat het erop zit, maar je mag nog kilometers snelweg afleggn voordat je thuis bent. Denderend over de Duitse Autobahn raken we elkaar nog kwijt. Tijd voor een hotel: Kaiserslautern ligt op de route, dus waarom niet. De voetballiefhebbers onder ons vinden het best. Na een voortreffelijke maaltijd en de nodige dranken gaan we weer naar het Novotel. De volgende dag regent het pijpenstelen, maar we moeten gaan. Druipend van de regen komen we in Nederland. We hebben het weer gered en het was schitterend, een reis om nooit meer te vergeten!

Voorbereiding

download routebestand

Handig ter voorbereiding (Amazon NL):

landkaart IGN (Amazon)	Landkaart Franse Alpen Michelin	Curves (Boek Duits)