Binnen een dag rijden een hele andere wereld. Ongelooflijk dat er binnen zo’n korte afstand zo veel verschil in rijkdom is te zien.
Waar ga je heen?? Vroeg mijn motordealer. Oh, daar is het bloedheet of het regent.
- Reisduur : 8dagen
- Vertrek: 8 juni 2018
- Aankomst: 16 juni 2018
- Afstand: 3500 km
- Aantal Personen : 5
- Reisorganisatie: Geen
Rondje van dik 3500 kilometer, bijna tot aan de Oekraïne
Helaas ligt Tsjechië niet naast de deur, maar gelukkig heb ik een andere motor. Dit maal mag ik me een weekje vermaken met een Moto Guzzi Norge. Vanwege werk kunnen we pas vrijdag vertrekken, 2 man zijn gisteravond al vertrokken om het grootste gedeelte binnendoor te kunnen rijden. Vanavond zien we elkaar in Dresden. We hebben dik 700 km voor de boeg en om de reis nog enigszins aantrekkelijk te maken hebben we een bezoekje gepland aan het Volkswagen Museum in Wolfsburg.
Het Volkswagen Museum in Wolfsburg is een bezoekje waard als je van 4-wielers houdt..
In het museum staan erg uiteenlopende vw-modellen, uit de oorlog, maar ook hele bijzondere concepten uit latere tijden. Na een vette lunch besluiten we verder te rijden, we zijn tenslotte pas op de helft.
In Duitsland zijn we wegwerkzaamheden wel gewend, maar op vrijdagmiddag Dresden in is best een uitdaging. We hebben een hotel in het centrum geboekt om ook nog wat van de stad te kunnen zien. Zo’n 50 kilometer voor de stad belanden we in een file vanwege een ongeval. Toeval of niet, we komen de anderen tegen! Samen rijden we naar het hotel en bestellen een biertje. De kop is er af, vanaf nu lekker genieten!
Dresden is zeker een bezoekje waard!
Dag 2: Tsjechië in
Vanmorgen heeft het wat geregend, maar dat mag de pret niet drukken. Dresden uit is een makkie vergeleken met gisteren. We pakken het pondje en rijden richting onze eerste bestemming vandaag, de Bastei Bridge in de Elbe Sandstone Mountains. Natuurlijk erg toeristisch, maar vanwege de warmte hebben we de afdaling niet gemaakt met de motorkleding, maar het uitzicht was fenomenaal! Na een bak koffie pruttelen we zelf ook weer verder. Dit is een erg mooi gebied, zo rond de Elbe zeker de moeite waard om een paar dagen rond te toeren. We rijden letterlijk langs de Elbe verder oostelijk.
Aangezien er een aantal een bezoek hebben gepland aan Auschwitz, rijden we in het noordoosten van Tsjechië. We moeten nog wel een slaapplek zoeken. Onderweg lunchen we in een typisch Tsjechisch restaurantje. Het menu is ook alleen maar in het Tsjechisch en de bediening spreekt alleen maar… je raadt het al. Tsjechisch. Geen probleem, Google biedt uitkomst. Na een voedzaam maaltje kachelen we verder richting natuurpark Český ráj. >Nooit geweten dat het noorden van Tsjechië zoveel mooie natuur te bieden heeft.
Špindlerův Mlýn is een Skioord in het “Reuzen” gebergte, met wat pistes. Wij gaan een hotel zoeken in Adršpach. De tourbussen verraden dat er waarschijnlijk geen plek is voor 5 nomaden. Een stukje verder krijgen we een mooi aanbod inclusief avondmaal. Voor 17 euro hebben we geen luxe, wel een bed, bier en eten. Het hotel ligt aan een wandelroute waar we nog even besluiten te gaan kijken. Normaal moet je een kaartje kopen maar ’s avonds kun je er gewoon in. Na een wandelpad kom je bij een aantal steile metalen trappen waar je elkaar nauwelijks kunt passeren, we klauteren omhoog naar het uitzichtpunt en daar komen we tot onze verbazing een bruidspaar tegen die een fotoschoot aan het houden is! Met jurk en pumps de trap weer af. Respect!
Dag 3: Op naar polen…
Niet iedereen heeft goed geslapen, de bed-wantsen waren in grote getalen aanwezig. Na een olie-controle en een ontbijtje rijden we oostelijk richting de Poolse grens. Het hotel voor vanavond in Bielsko Biala is al geboekt vanwege het bezoek aan Auschwitz, dus daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. Dee eerstvolgende POI is Sky Walk in het skiresort Dolní Morava . Een enorme uitkijktoren van 45 meter hoog met een glijbaan van 100 meter. We blijven jongens natuurlijk ;-).
Sky Walk is de moeite waard
Na een ski-lunch rijden we verder richting Polen. Het landschap is afwisselend, maar niet bijzonder. Via Ostrava bereiken we Polen. Het is weer bloedheet en we zijn blij dat we er zijn. Morgen scheiden onze wegen weer, want drie van ons brengen een bezoek aan het kamp en wij gaan met zijn tweeën richting Tatra. Bielsko-Biala is niet bijzonder, maar we vinden uiteindelijk een restaurantje waar we lekker kunnen eten. We nemen afscheid en we duiken ons mandje in.
Dag 4: Hoge Tatra
De volgende morgen zijn de anderen al vroeg vertrokken richting het kamp. We genieten van een voortreffelijk ontbijt en maken ons klaar voor een bezoekje aan de Hoge Tatra. Het weer is twijfelachtig, maar zonder regenpak gaan we rijden. We volgen de 945 die over gaat in de 78 na de grens met Slowakije. Eerst maar even een bak koffie en de binnenvoering er uit want het is alweer bloedheet.
Een bakkie met uitzicht over het Oravska piehadra - meer bij Námestovo
We vervolgen de weg richting Liptovska Mara. Het schiet niet op want het allemaal bebouwd gebied. We valt ons op dat hier ook veel Roma wonen, vaak zonder enige voorzieningen. Huizen zonder ramen, muren zwartgeblakerd van vuurtjes. Verder oostelijk worden de wegen beter, de Hoge Tatra wordt al zichtbaar.
Het landschap doet wel wat denken aan de Vogezen, of het zwarte woud. Toch merk je goed dat het geen rijk land is, als we door de woonwijken rijden zien we dat mensen hier nog best primitief leven. Eerst maar even tanken. Benzine is hier overigens niet niet duur. We vinden een Biker-cafe in Liptovský Mikuláš waar we wat besluiten te eten. Het eten is uitstekend voor elkaar en de zon schijnt lekker.
__ Chopper and Pub restaurant in Liptovský Mikuláš __
De wegen zijn hier redelijk, zeg maar Belgische kwaliteit. Ik weet dat dat naar Nederlandse maatstaven slecht is, maar de wegen door andere delen van Tsjechië en Slowakije zijn nog vele malen slechter. De Hoge Tatra is behoorlijk toeristisch, maar de Tatra stelt qua oppervlak niet zo veel voor: slechts 341 km2. Je rijdt er dan ook langs in plaats van doorheen. We rijden zo ver mogelijk door naar boven en komen uit bij een soort ski-oord. Dan komt het met bakken uit de hemel. Snel de regenpakken aan en door richting het grootste burcht van Centraal Europa: Spišské hrad. We zetten de reis voort richting Spišské Podhradie, in de hoop daar een slaapplek te vinden. Als we verder het oosten in rijden wordt de armoede nog duidelijker zichtbaar: veel vervallen huizen, oude auto’s en veel Roma.
Eenmaal bij Spišské Podhradie, komt de regen met bakken naar beneden. We wachten bij een tankstation en zoeken via booking.com een slaapplek op. Nog een paar kilometer en dan komen we aan bij een voormalig klooster en er is nog plek! voor € 15 ex -en €17 inclusief ontbijt mogen we blijven. Graag! Eerst alles van de motor af en dan richting een terrasje.
Terras in Spišské Podhradie met uitzicht over Spišské hrad.
We bestellen een paar halve liters en toasten op het meest oostelijke punt van de reis. Een paar minuten later bedelt een jongetje om kleingeld. De armoede is hier goed zichtbaar. De prijzen zijn vooroorlogs (€ 1,= per halve liter).
Dag 5: Lage Tatra / Fatra
Lekker rustig geslapen in het oude klooster en we zijn vroeg opgestaan voor een bezoek aan het kasteel. Het is even zoeken naar de ingang en dan blijkt dat er ons na de parkeerplaats nog een flinke klim te wachten staat. Het is helaas bewolkt waardoor het uitzicht niet erg goed lijkt. Maar als we boven staan, breekt de lucht open. De onweer lijkt in de verte, maar als onze haren omhoog gaan staan, rennen we de trap af naar beneden!
Het kasteel is niet bewoond, maar een enorme ruine. Er is ook een museum in gevestigd waar kanonnen en martelwerktuigen uit vroeger tijden te zijn zijn.
De onweer lijkt in de verte, maar als onze haren omhoog gaan staan, rennen we de trap af naar beneden!
Spookachtig mooi! Het uitzicht vanaf de top
De terugweg is gepland door de lage Tatra om uiteindelijk de anderen weer te zien in het westen van Slowakije. Het weer is voortreffelijk, niet te warm het het landschap is fenomenaal. De wegen zijn best goed, waardoor we heerlijk kunnen rijden. Het landschap heeft iets van Zuid-Duitsland, maar dan zonder drukte. We kunnen hier uren rijden, zonder dat we ander verkeer in hoeven halen. Wat is het hier geweldig!
De vliegen waren niet op vakantie…
Een plek vinden om te lunchen is een grotere uitdaging. Het is hier niet dik bezaaid met restaurants. We vinden een restaurantje waar we aangekeken worden alsof we buitenaards zijn. Het blijkt en lunchrestaurant te zijn van een plaatselijke fabriek. We kunnen kiezen uit Goulash met soep of zonder. Doe dan maar zonder. We rekenen 1,50 p.p. af en hopen dat de lunch een paar uurtjes blijft zitten. Smakelijk is anders, maar als je honger hebt, kijk je niet zo nauw.
Slowaaks Etablissement waar de dame gelukkig goed Engels spreekt…
We vervolgen de reis over de Slowaakse route 66 (het wegnummer!) richting Brezno. Het laatste stukje van de 66 is helaas iets minder mooi.
We hebben contact met de rest van de groep en besloten een Hotel te zoeken in Donovaly, een skigebied, waar genoeg hotels moeten zitten. Na wat rondvragen vinden we een mooi hotel voor een redelijke prijs. Iedereen een eigen kamer en een goede menu kaart. Onder het genot van een biertje wisselen we de verhalen uit. Auschwitz heeft indruk gemaakt.
Mooi Blokhut-hotel in Donovaly
De berglucht heeft de nachtust goed gedaan. Na het ontbijt zetten we koers richting Tsjechie, maar wel via de Fatra. We hebben niet echt een route uitgestippeld en laten de TomTom kronkelroute functie zijn werk doen. De route kronkelt inderdaad mooi, maar de wegen worden steeds slechter. De mannen met een zware allroad hoor je niet zo snel, maar de sport-tourders onder ons hebben het moeilijk. Mijn Garmin schudt zo hard op en neer dat het laden niet goed meer lukt. Gelukkig ben ik niet de enige met navigatie. De weg is richting Tsjechië op sommige plaatsen zo slecht dat ik me afvraag of het niet beter is dor het gras te rijden. Het uitzicht op deze verlaten wegen is overigens erg mooi. Over het weer hoeven we ook niet te klagen. Het is warm, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Om wat cultuur te snuiven kijken we even bij het kasteel Bojnice, dat lijkt uit een sprookje te komen. Na wat rondgelopen te hebben rijden we verder.
Sprookjesachtig kasteel van Bojnice.
Na Trencin rijden we de grens van Tsjechie over. Gezien de tijd halen we het niert meer om in Brno te kijken helaas, dus zetten we in om ver in Tsjechië te komen vandaag. De wegen zijn hier helaas niet beter. Een betere test voor je motor is er in deze omgeving niet te bedenken. Gelukkig hebben we geen van allen pech. Om kilometers te maken rijden we lang door en zoeken dan een hotel. Na lang zoeken vinden we een typisch Oostblok hotel in de buurt van Zahradsky. Alleen de receptie spreekt Engels en het lijkt alsof je een hotel in de 70-er jaren binnen stapt. Er is een zwembad, maar de aanblik daarvan zorgt ervoor dat we liever aan de bar zitten. In het restaurant is het een hele uitdaging de bediening uit te leggen wat we willen eten, wat hilarische momenten oplevert
Tsjechië biedt mooie motorwegen…
Na goed geslapen en goed ontbeten te hebben rijden we verder, richting Duitsland alweer. Je bent al een paar dagen op de terugweg en dat voelt dan ook wel zo. Inmiddels zijn we Praag al voorbij en we moeten toch wel een stukje in Duitsland kunnen komen. We willen liever zo min mogelijk over de snelweg rijden om nog van de omgeving te genieten, maar we moeten ook een beetje op tijd thuis zijn. Zoals iedere dag zien we wel hoe het loopt.
We rijden onder Leipzig door richting Braunlage. Net over de grens is het landschap erg mooi.
Verrassend mooi landschap net over de grens
In Freiberg zoeken we een Hotel, maar dat lukt steeds niet. De 4e poging biedt weer geen plek, maar neemt even contact op met een collega buiten de stad. Na een kwartiertje rijden worden we hartelijk welkom geheten door de eigenaar van Pension Fischer. Hij rijdt zelf ook motor. Er is niet veel te beleven in de buurt, maar we kunnen daar wat eten en de biertjes smaken weer goed.
Een warm onthaal in Penzion Fischer
De volgende morgen vertrekken we voor de laatste kilometers binnendoor. Het weer is goed en de wegen worden steeds beter. We laten ons weer met veel plezier leiden door Tom Tom’s kronkelroutes. en zwieren zo mooi westwaarts. Om meters te maken pakken we soms een N-Weg maar we blijven weg van de snelweg. Op de heenweg hebben er een aantal in de buurt van Hamelen geslapen en we besluiten daar weer wat te zoeken. Helaas zijn de hotels ook daar aardig vol. Dan maar buitenaf en Booking.com biedt weer uitkomst. Als we weer weg willen rijden naar het volgende hotel wil mijn Guzzi niet starten. Een klik, maar geen geroffel. Even een duwtje en het probleem is voorlopig verholpen. Graag zouden we samen de stad nog even in, maar dat moet dan maar met een taxi. Om toch in stijl te overnachten vinden we genoeg plek in Rattenfanger Hotel. Een taxi brengt ons in het centrum waar we nog wat eten en drinken. De volgende dag is het voorbij…
Overnachten in stijl.. Het Rattenfanger Hotel
De volgende morgen ontbijten we en gaan we richting huis. Iedereen heeft enorm genoten en we lunchen nog even samen bij Van Der Valk bij Emmen. Jammer dat het er weer op zit. Tot de volgende keer!